Standard... którego standardem nazwać nie mogę. Ba! Nie wolno mi. Rano po opuszczeniu klatki mej, obdrapanej, smętnej i szarej niczym szary kolor naniesiony na kartkę mazakiem poczułem jak płuca wypełnia mi wolność! Wolność w postaci bezkresnych pól otaczających mój blok. Wyruszyłem! Wyruszyłem dzielnie przed siebie pchany chęcią dojazdu do pracy i wypoczynku przed komputerem. Po lewej stronie rozpościerał się piękny widok cmentarza na Ogrodowej, cudny widok!. Dojechałem do Zachodniej, płynnie, czasami spokojnie, zawsze z gracją. Z Zachodniej opony skierowały mnie na piękną i cudowną ulicę Piotrkowską - wizytówkę Łodzi. Cóż to za widoki na niej są! Piękna, nie dostrzegałem tego!. Z Piotrkowskiej skręciłem w kierunku gmachu gdzie pracuje... bla bla bla... po pracy czekałem, czekałem na nią. Na kobietę z bolącymi oczami, ale jakże pięknymi oczami! Ich widok nadal jest przed moimi oczami!... bla bla bla... Następnie po kilku godzinach w towarzystwie kobiety ruszyłem samotnie w nieznane... w sumie to znane bo do domu jechałem... ulice Łodzi. Na Piotrkowskiej śnieżek smagał policzki me roztapiając się na nich w mgnieniu oka załzawianego. Kropelki zanim zdążyły spłynąć już wyparowały... chwila... moment... życie przemija. Dojechałem do domu - Koniec!

Mój new look. Wprowadziłem trochę kolorów do szarości życia codziennego