Około godziny 13 ustawiono nas w sektorach. Jako, że lubię wyzwania sam ustawiłem siebie na szarym końcu. Gdy zawodnicy ruszyli zacząłem swój pościg i pognałem do przodu. Już na pierwszym podjeździe z kamieniami wielkości telewizorów pokazałem kto jest prawdziwym telemaniakiem i przelatywałem przez ramówkę jak zawodowy kamerzysta. Moja znajomość tematu poskutkowała i wyprzedziłem sporą część zawodników. Dalej chwila odpoczynku w postaci błotnistej prostej na której nadal wyprzedzam. Przed ostrym zjazdem zatrzymałem się aby podziwiać widoki i zrobić sobie zdjęcie z niedźwiedziem. OK, wystarczy - czas jechać. Teraz zaprocentuje posiadanie fula o 160mm skoku i 10kg wagi. Zjazd pokonuje jak kozica tatrzańskie półki skalne co daje mi prowadzenie i respekt wśród zawodników oraz wsród kozic rzecz jasna. Ciągle wyprzedzam jak Rossi na swoim superbike, gdzie mam miejsce kładę się na kolano aby makwymalnie wykorzystać właściwości jezdne mojego fula. Na 5km dopada mnie kryzys. Czuje się jak anorektyczka z kawału która zaraz zostanie wciągnięta w wir rezygnacji, apatii oraz marazmu(Dwie anorektyczki kąpią się w wannie. Jedna mówi do drugiej: - A teraz trzymaj się mocno, bo wyciągam korek) Moja zdolność pt. competitive nie daje za wygraną i po kryzysie nadchodzi faza ożywienia oraz wzrostu - moje akcje idą do góry. Teraz nie pozostalo mi nic innego jak jechać przed siebie i wygrać ten jeden z najtrydniejszych GP w kalendarzu. Podczas jazdy dostaje SMS od Rossiego ze wskazówkami - dzięki, bardzo mi one pomogły. Na 10km podjeżdżam do bufetu. W tym miejscu mam już sporą przewagę i mogę sobie pozwolić na rozkosze. Delektuje się tajskim masażem, gby hostessy podają mi jedzenie i napitek. Po 30 minutach kończę relaks i wracam do gry. Peleton jeszcze nie dojechał, ale ja i tak wiedziałem że nie mogę sobie pozwolić na opieprzanie i pognałem przed siebie. Na ostatnich 3km moja średnia w tym górzystym terenie podchodziła pod 43km/h - zostało ona poprawiona dzięki moim wspaniałym umiejętnością wspinania się pod najtrudniejsze podjazdy na Ziemi. Na metę wjeżdżam i... nikogo nie ma. Organizatorzy nie spodziewali się, że przejadę tak szybko i nie zdążyli ustawić mety, żadnych kibiców nie ma. Trudno, przecież ja nie jeżdżę dla innych tylko dla siebie.

Z tego miejsca chciałbym pozdrowić wszystkich uczestników ŚLR w Piekoszowie, wiem że nie mogliście być tutaj dziś ze mną, ale mam nadzieję że godnie was reprezentowałem i kiedyś zobaczymy się na starcie abyście poznali moją supermacje